Το έχει πεί ο Καβάφης. Καταντά τετριμμένο αλλά αξίζει να το θυμόμαστε πού και πού... 

"...να εύχεσαι νάναι μακρύς ο δρόμος, 

γεμάτος περιπέτειες, γεμάτος γνώσεις."

 Δεν το έχει γράψει τυχαία ο ποιητής. Βγαλμένο από τη ζωή είναι.

 Μοιάζει λιγάκι με την πορεία μας στο φετινό πρωτάθλημα. Μακρύς δρόμος που μόνο να μας διδάξει πράγματα μπορεί. 

Ναι, θα έχει περιπέτειες και ναι, θα γίνουν λάθη. Ίσως σαν αυτά της πρεμιέρας. Ίσως χειρότερα. Ίσως πάλι το ταξίδι να μας βγει σε καλό. Σημασία έχει να το απολαύσουμε. Μεγαλύτερη σημασία, όμως, έχει να ΜΑΘΟΥΜΕ απο το ταξίδι. 

Το να περιπλανιέσαι στα σαλόνια της μεγάλης κατηγορίας δεν αποτελεί αυτοσκοπό για της Ξάνθη. Για την όποια Ξάνθη. Γιατι αν δούμε σε βάθος χρόνου αυτό το ταξίδι της Ξάνθης στα μεγάλα σαλόνια, θα διαπιστώσουμε επιτυχίες, χαρούμενες στιγμές αλλα και λάθη. Επαναλαμβανόμενα... Αυτοσκοπός δέν είναι η επιτυχία στο ταξίδι. Είναι η αναγνώριση. 

Μου ήρθε σήμερα στο μυαλό η πορεία του Πύρρου Δήμα στους τέσσερις Ολυμπιακούς αγώνες που συμμετείχε. Βαρκελώνη, Ατλάντα, Σίδνεϊ, Αθήνα... Τρεις χρυσές παρουσίες, μια χάλκινη...

Θα τις θυμάστε, φαντάζομαι. Το ίδιο και ο ίδιος.

Είμαι, όμως, βέβαιος πως απο όλες αυτές τις στιγμές που έζησε, αυτό που θα θυμάται απο το ταξίδι του είναι αυτή η μοναδική στιγμή που ακολούθησε έπειτα απο την απονομή του χάλκινου μεταλλίου στην Αθήνα...

Ένα δεκάλεπτο standing ovation απο αυτά που δέν βλέπουμε κάθε μέρα. Η αναγνώριση για την προσπάθεια, για τα λάθη, για τις χαρές και τις λύπες. Για το ταξίδι.

Μια αναγνώριση που ο κόσμος αυτής της ομάδας "διψάει" να δώσει. Περιμένει με υπομονή πολύ καιρό. Δέν νομίζετε πως ήρθε η ώρα να γίνει;