Ο Ηλίας απο κάτω, πήρε αφορμή απο τον Χρίστο για να κλείσει το άρθρο του βασισμένος σε όσα αφορούσαν τον τοπικισμό. Τον δικό μας. Ως φιλάθλων. Θα πάρω κι εγώ κάποια απο τα γραφόμενα του Ηλία για να χτίσω επάνω τους αυτά που θέλω να πω εδώ και καιρό. Δέν απέχουν απο όσα αναφέρουν οι "προλαλήσαντες". Απλά τα βλέπουν απο μια άλλη σκοπιά.

Τρόπος ζωής γίνεσαι. Δέν γεννιέσαι. Κανείς δεν υποχρεώνει και κανείς δεν αναγκάζει οποιονδήποτε φίλαθλο απο την Ξάνθη ή οποιοδήποτε σημείο του πλανήτη να πάει την Κυριακή (Σαββάτο, Δευτέρα, Παρασκευή, δεν έχει σημασία) στο γήπεδο. Το δέλεαρ για κάποιον που θέλει να περάσει τρείς ώρες απο τη ζωή του για να δέι ποδόσφαιρο, είναι το θέαμα. Είναι ο τρόπος που του παρουσιάζεις (που του προσφέρεις) αυτό ακριβώς το θέαμα και το ΣΗΜΑΝΤΙΚΟΤΕΡΟ απο όλα είναι η όλη ιστορία, το όλο παραμυθάκι, ο ΜΥΘΟΣ γύρω απο αυτό που λέγεται ομάδα.

Στη ζωή μου εχω ζήσει όμορφες ποδοσφαιρικές στιγμές. Οι περισσότερες συνυφασμένες με την Ξάνθη. Είχα, όμως τη χαρά να ζήσω και κάποιες στιγμές ποδοσφαιρικής ευφορίας στο εξωτερικό. Σε γήπεδα "προηγμένων ποδοσφαιρικά χωρών". Η διαφορά μας;

Ρωτήστε τα παιδιά που βρέθηκαν πριν απο χρόνια στο Μίντλεσμπρο. Σε έναν αγώνα όπου μια ομάδα απο ένα πρωτάθλημα κορυφαίο για τα δεδομένα της Ευρώπης αντιμετώπιζε μια άλλη ομάδα απο ένα πρωτάθλημα ανυπόλυπτο για τους σνομπ Εγγλέζους.

Ρωτήστε τους να σας πούν πως ζούσε και ανέπνεε μια πόλη για ένα τέτοιο παιχνίδι. Ποιό ήταν το κεντρικό θέμα συζήτησης εκείνη την ημέρα. Πώς σου έκλεβαν τη ματιά όλα όσα ήταν αναρτημένα εκατέρωθεν του δρόμου που οδηγούσε στο γήπεδο της γηπεδούχου...

Κανείς δεν κοίταξε τον Έλληνα φίλαθλο στο πορτοφόλι. Ανάγκη είχαν; Θα μου πείτε... Όχι αλλα θα μπορούσαν. Πλήν όμως η παιδεία τους στο θέμα ποδόσφαιρο έχει φτάσει σε επίπεδα master. Η δική μας βρίσκεται κάπου στο νηπιαγωγείο. Εκεί, και όχι μόνο εκεί στο Μίντλεσμπρο, ζούν και αναπνέουν για το ποδόσφαιρο. Έτσι έχουν μάθει. Έτσι φρόντισαν να τους μάθουν οι παλιότεροι αλλα και οι διοικούντες την ομάδα τους. Όλοι, διαχρονικά. Δέν είναι τυχαίο...

Πριν απο χρόνια είχε γίνει μια πρόταση στον μεγαλομέτοχο της δικής μας ομάδας. Να γεμίσει με φωτογραφίες του παρελθόντος το γήπεδο της ομάδας. Απο άκρη σε άκρη. Σε κάθε γωνία. Τόσο ρε αδερφέ ώστε να καταντά βαρετό στο μάτι να τις βλέπει. Μέχρι υπερβολής! Στις θύρες, στα αποδυτήρια, στα κυλικεία... Παντού.

Πόσο υπερβολικό μπορεί να είναι αυτό; Τόσο ώστε να πηγαίνεις στις τουαλέτες του Anfield και να βλέπεις απο πάνω σου τον Κήγκαν να σκοράρει κόντρα στην Μπρίζ το 1976. Τόσο!

Γιατί, σαίνια μου, όπως λέει και η διαφήμηση, παντού υπάρχει ένας μύθος. 

Κι εσείς που τώρα ζητάτε μετάνοιες απο τους φιλάθλους, έχετε φροντίσει να τους αποκόψετε απο το δικό τους παρελθόν. Χρόνια τώρα. 

Ε, πάρτε το, επιτέλους χαμπάρι...

Χωρίς τους μύθους δέν ονειρεύεσαι. Και χωρίς όνειρα δεν πάς ΠΟΥΘΕΝΑ...