Όταν πρίν απο 45 χρονια ιδρυόταν ο Αθλητικός Όμιλος Ξάνθης, με όποιο τρόπο κι αν έγινε αυτό και κάτω απο τις όποιες συνθήκες έγινε αυτό (δεν το εξετάζουμε), ο κόσμος της πόλης αγγάλιασε την ομάδα που δημιουργήθηκε. Φρόντισε να κρατήσει βαθιά μέσα του τις καλές και κακές αναμνήσεις που είχε απο το παρελθόν και τις ρίζες της ομάδας. Τις φύλαξε στο μυαλό και στην καρδιά του. Μακρυά από άλλες επιρροές. Στα ξεχωριστά κομμάτια του μυαλού και της καρδιάς που μοιάζουν με τα παλιά σεντούκια των παπούδων και των γιαγιάδων μας. Εκεί που φυλάγονταν οτι πολυτιμότερο υπήρχε στα φτωχικά σπιτικά τους.

Έκανε ένα καινούργιο ξεκίνημα ο κόσμος. Βλέπετε το ποδόσφαιρο αποτελούσε και αποτελεί μια απο τις αγαπημένες ασχολείες ενός πολύ μεγάλου μέρους της κοινωνίας σε ολόκληρο τον πλανήτη. Είναι στη μέση και αυτή η μαγεία της μπάλας που δημιουργεί έντονες συγκινήσεις, δυνατά συναισθήματα, ευχάριστες στιγμές, πρότυπα και είδωλα.

Αυτά, αναπόφευκτα, δημιουργήθηκαν και εδώ. Είναι πολλές οι γενιές που σύνδεσαν πολλές απο τις αναμνήσεις τους με τον ΑΟΞ. Με τις καλές του και τις κακές του στιγμές. Με τους ήρωες των Κυριακάτικων απογευμάτων τους. Τότε που δεν υπήρχε αυτή η υπερπληροφόρηση σχετικά με το ποδόσφαιρο. Τότε που τα πράγματα σχετικά με τη "στρογγυλή Θεά" γίνονταν γνωστά απο ελάχιστες αθλητικές εφημερίδες. Απο την "Αθλητική Κυριακή", το ραδιόφωνο και απο τις ανακοινώσεις των μεγαφώνων την ώρα των αγώνων...

Δέν χρειάζεται να αναφερθούμε σε ονόματα. Κάθε γενιά έχει τους δικούς της ήρωες. Τα δικά της αγαπημένα πρόσωπα. Μερικοί τους έχουν προλάβει όλους. Απο το 1967 μέχρι σήμερα. Άλλοι, νεότεροι, έχουν προλάβει λιγότερους. Πολλοί νεαροί έχουν δεί ελάχιστους. Κάθε γενιά χρησιμοποιεί εκείνο το σεντουκάκι που λέγαμε νωρίτερα. Εκείνο το σεντούκι των αναμνήσεων...

Συμβαίνει, πάντως, ένα περίεργο πράγμα.

Θα περίμενε κανείς το σεντούκι των πιο νέων γενεών να είναι πιο άδειο απο αυτό των παλαιότερων. Κάτι τέτοιο δέν συμβαίνει. Τουλάχιστον όχι στον βαθμό που θα περίμενε κανείς. Είναι αυτή η μαγεία του ποδοσφαίρου που τα κάνει όλα αυτά δυνατά. Τους παλιότερους να γίνονται δάσκαλοι των νεότερων. Να μεταφέρουν γνώσεις και αναμνήσεις. Ίσως και υπερβολές...

Θα περίμενε κανείς σε μια επαρχιακή πόλη σαν την Ξάνθη, να συμβαίνει κάτι ανάλογο με άλλες πόλεις της Ελλάδας. Με το Ηράκλειο, τη Λάρισα, τη Δράμα, τα Γιάννενα... Οι πολίτες της να συνεχίσουν να ζούν και να αναπνέουν κάθε Σαββατοκύριακο για τη μπάλα. Για την ομάδα τους. Το ξέρετε πως αυτό δεν συμβαίνει. Δεν θα καθήσω να σας εξηγήσω το γιατί. Το ξέρουμε όλοι μας.

Μπορώ μόνο να σας πω κάτι απλό:

Φυλάξτε πολύ καλά μέσα στο μυαλό και μέσα στην καρδιά σας αυτό το σεντουκάκι. Αύτή την αποθήκη των υπέροχων αναμνήσεων. Περάστε στους επόμενους και ρουφήξτε απο τους προηγούμενους αναμνήσεις.

Αυτές δεν μπορεί να μας τις στερήσει κανένας. ΚΑΝΕΙΣ! 

Υ.Γ: Κάποτε θα πρέπει να γίνει κάτι σχετικά με ένα λεύκωμα που λέγαμε κάποτε να κυκλοφορήσουμε...
Υ.Γ1: Είναι αυτή η ρημάδα η περιέργεια που βοηθά την μετάδοση της γνώσης και των αναμνήσεων. Εκτός αν η "περιέργεια" σε μικρότερες ηλικίες μας οδηγεί να μάθουμε άλλα χρήσιμα (ή άχρηστα) πράγματα...