Προσπαθώ να γυρίσω πίσω την μνήμη μου. Όσο πιο πίσω μπορώ...

Στύβω το μυαλό μου μήπως και καταφέρω να ανακαλέσω απο τα βάθη του πότε ήταν η τελευταία φορά που χειροκροτήθηκε μια θεατρική παράσταση απο την ομάδα μας στο γήπεδό μας...

Δέν τα καταφέρνω...

Μεμονωμένες περιπτώσεις υπήρξαν πολλές. Αλλά τέτοια ομαδική προσπάθεια σπάνια την έχω συναντήσει.

Μπορώ να θυμηθώ εκείνο το πέναλτι κόντρα στην Κέρκυρα που το γήπεδο ζητούσε επίμονα να εκτελεστεί άουτ. Μπορώ να ανακαλέσω την τραγωδία κόντρα στον Γηραιό. Τότε που το μισό γήπεδο ήθελε να σκοράρει ο Μαριάνο Μεσέρα και το άλλο μισό του φώναζε να αστοχήσει.

Δέν μπορώ να ξεχάσω τις αλήστου μνήμης παραστάσεις του Γιώργου Καραγκούνη, τις πτώσεις του Στέλιου Γιαννακόπουλου, μπορώ να θυμηθώ πολλά. 

Όμως παιχνίδι που θα το θυμάμαι για την γκολάρα του αντίπαλου και τις δικές μας τούμπες δύσκολα θα ξαναβρώ...

Ίσως γιατί στο παρελθόν κάτι τέτοια ΔΕΝ τα σηκώναμε στην Ξάνθη.

Αλήθεια... Στα βραβεία Όσκαρ μετέχουν και ποδοσφαιριστές;

Θυμάμαι (χρόνια τώρα) τον Χάρη να γράφει τα καλύτερα για τον Εμμάνουελ Περόνε. Για άλλη μια φορά ο Μανώλης σκόραρε κόντρα στην Ξάνθη και για άλλη μια φορά με πιάνει η μελαγχολία... Είναι ακόμα μόλις 28 ετών... Έχει μέλλον. Ίσως κάποιος να τον προσέξει στα 35 του...