Προ ημερών, σε μια απο τις αναρτήσεις του facebook, το μάτι μου έπεσε σε ένα ερώτημα: "Ποιος κατά την γνώμη σας είναι ο κορυφαίος παίκτης της ομάδας μέχρι τώρα?"

Δέν μου πήρε παραπάνω απο δύο δευτερόλεπτα να απαντήσω.

Δέν αμφιβάλω πως ο Ντάνι είναι ένας εργάτης στο κέντρο, αλλα δέν με εντυπωσιάζει.

Δέν αμφιβάλω για την αξία του Μαρκόφσκι, για τα πατήματά του και την κίνησή του ή για την ομαδικότητά του... Ή για την εκτελεστική του δεινότητα...

Δέν μπορώ να αμφισβητήσω την τεχνική κατάρτηση των Μαρσελίνιο και Βλαχοδήμου.

Δέν μπορώ να πω τίποτα για την συμβολή του Πόι και του Βασιλακάκη ή για την λειτουργία του κέντρου της άμυνας.

Δέν μπορώ να ψέξω τον Βιβιανί. Εντάξει, δεν είναι Γκσπούρνινγ, Μάλαρζ ή Πιζανόφσκι... είναι ο Βιβιανί.

Προσωπικά, ο ποδοσφαιριστής που με έχει εντυπωσιάσει, είναι ο Εντιμάρ. Για τους προφανείς λόγους που όλοι βλέπετε. Για την τεχνική του κατάρτηση, για τον τρόπο που κινείται στο χώρο με ή χωρίς τη μπάλα, για τον τσαμπουκά του και το θράσσος του.

Κυρίως, όμως, για έναν άλλο λόγο. Μπορεί το βιογραφικό του να μην εντυπωσιάζει (αν και η κατάκτηση όλων των τίτλων στη Ρουμανία με την Κλούζ δεν είναι και λίγο πράγμα...) όμως αυτό λέει λίγα.

Μπορεί χτες να έκανε το λάθος που αποδείχθηκε μοιραίο... Και ποιός δεν κάνει;

Το γεγονός πως ο Εντιμάρ εμφανίζεται συνεχώς βελτιωμένος απο παιχνίδι σε παιχνίδι με έχει κερδίσει.

Η Ξάνθη είχε πάρα πολλά χρόνια να βρεί αξιόλογο αριστερό μπάκ. Άν το ψάξουμε θα συναντήσουμε τεράστια ονόματα. Ραμπαριβονί και Γελαδάρης δεν ξεχνιούνται...

Τώρα τον έχει ξανά...