Πήγε η Ξάνθη στο Καραϊσκάκης, όντας το (λογικό) αουτσάϊντερ...

Χωρίς νίκες στα τελευταία παιχνίδια, με ψυχολογία που δέν βοηθούσε για πολλά, και με προϊστορία που δεν προϊδέαζε για κάτι καλό. Άν προσθέσουμε και τις όποιες απώλειες λόγω τιμωριών και τραυματισμών γίνεται φανερό πως στο "τηγάνι" πηγαίναμε για το καλύτερο δυνατό, να μην δεχτούμε γκόλ.

Είδε μπροστά της έναν αντίπαλο που δεν είχε όρεξη να προσφέρει κάτι παραπάνω απο μια "επαγγελματική" νίκη στον εαυτό της και στους φίλους της. Έναν αντίπαλο που προερχόταν απο έναν αποκλεισμό στο κύπελλο, που έδειξε μάλλον κουρασμένος και που θεώρησε πως δεν θα έπρεπε να φορτσάρει σε κανένα σημείο της αναμέτρησης. Έναν αντίπαλο που φαίνεται να έχει κατανοήσει πως στο φετινό πρωτάθλημα για να κερδίσεις αρκεί να αποδώσεις υποφερτά για κανένα εικοσάλεπτο... 

Απήλθε, τελικά, απο το Καραϊσκάκης με ένα γκόλ στο παθητικό της (αυτογκόλ ή όχι δεν έχει και πολύ σημασία), με ένα σχετικά καλό εικοσάλεπτο στο ξεκίνημα όπου μπόρεσε να λειτουργήσει καλά στον ανασταλτικό τομέα, με δύο καλούτσικες στιγμές (μια στο πρώτο και μια στο δεύτερο μέρος) και τίποτα παραπάνω...

Τα δύσκολα έπονται. Στα δύο επόμενα ματς παίζεται η φετινή χρονιά. Με δύο νίκες απέναντι σε αντιπάλους που βράζουν στο ίδιο καζάνι, αποφεύγονται οι περιπέτειες των περασμένων ετών. Στην αντίθετη περίπτωση ομάδα και φίλαθλοι υποχρεούνται να ξαναπεράσουν το ψυχοβγαλτικό "μένει δεν μένει".

Σε κάθε περίπτωση, η ομάδα κρατά την τύχη στα χέρια της... ακόμα.