Στη διάρκεια της πολύχρονης, συνεπούς και αδιάλειπτης παρουσίας της ομάδας της Ξάνθης στην μεγάλη κατηγορία του ελληνικού ποδοσφαίρου, ανάλογα με την ηλικία του καθενός, έχουμε ζήσει πολλά. Στ' αλήθεια, τι να πρωτοθυμηθείς;
Παίκτες και θέαμα στα πρώτα χρόνια της παρουσίας; Αγωνία για την παραμονή; Μάτς που συνοδεύονταν απο σχόλια και υποψίες; Αγώνες που σημαδεύτηκαν απο την παρουσία (μετέπειτα) μεγάλων μορφών του ποδοσφαίρου της χώρας; Μεγάλα και μικρότερα ταλέντα που έλαμψαν (ή χάθηκαν) στο πέρασμα του χρόνου; Αντιπάλους που χειροκροτήθηκαν ιπποτικά σαν ένδειξη της αναγνώρισης του ταλέντου και της προσωπικότητάς τους; Χιλιάδες μικρές και μεγάλες λεπτομέρειες που ξυπνούν ευχάριστες ή και δυσάρεστες μνήμες; Τι;
Σε όλα αυτά τα χρόνια, υπάρχει μια κοινή συνισταμένη, την οποία οι περισσότεροι μπορείτε να φανταστείτε.
Όσοι έχουν χάσει το μέτρημα στον αριθμό των προπονητών που πέρασαν απο τον πάγκο της ομάδας μπορούν να σηκώσπουν το χέρι... Για να μετρήσω... Ούπς! Βγαίνουμε πάρα πολλοί...
Το να προσπαθήσεις να τους αναφέρεις όλους είναι μάταιο. Σίγουρα κάποιοι θα ξεχαστούν. Το ζουμί της υπόθεσης είναι πως τα σημαντικότερα επιτεύγματα στην ιστορική διαδρομή της ομάδας έγιναν απο δύο προπονητές. Περισσότερο ή λιγότερο αγαπητούς στο κοινό. Δέν το εξετάζω αυτό. Η κοινή συνισταμένη του Νίκου Καραγεωργίου και του Γιάννη Μαντζουράκη είναι η χρονική διάρκεια της παραμονής τους στον πάγκο της ομάδας.
Αμφότεροι είχαν τη δυνατότητα να δουλέψουν τις ομάδες για πολύ μεγάλα (για τα ελληνικά δεδομένα) χρονικά διαστήματα. Είχαν καταφέρει να περάσουν μια νοοτροπία. Ένα συγκεκριμένο είδος παιχνιδιού. Μπορεί να μήν ήταν το πιο ελκυστικό, όμως είχε μια συγκεκριμένη ταυτότητα. Τόσο ο Νικόλας όσο και ο Ρουμάνος είχαν τον χρόνο να περάσουν μια φιλοσοφία. Και όλα αυτά με την "ανοχή" της διοίκησης.
Μπορεί το θέαμα να μην ήταν το καλύτερο πάντοτε, πλην όμως όλοι γνώριζαν πως θα αντιμετώπιζαν μια ομάδα με συγκεκριμένο τρόπο παιχνιδιού, με σαφείς προσανατολισμούς στο παιχνίδι και με επικίνδυνες μονάδες που είχαν τη δυνατότητα να απειλήσουν και να τιμωρήσουν τα λάθη του αντιπάλου. Το ποδόσφαιρο αυτό μπορέι να μην ήταν ελκυστικό (όπως παλιά) αλλα έκανε την Ξάνθη πιο σεβαστή στο ποδοσφαιρικό στερέωμα.
Τί έχει συμβεί έκτοτε; Μια ομάδα με συνεχείς αλλαγές παικτών, προπονητών, μελών του τεχνικού επιτελείου σε ένα ατελείωτο φύγε εσύ-έλα εσύ... τόσο συχνό και τόσο προβλέψιμο που πλέον προκαλεί μειδιάματα (επιεικώς).
Οι συνεχείς αυτές αλλαγές σε συνδιασμό με τις (τουλάχιστον) ελεγχόμενες πράξεις αλλα και δηλώσεις της "κεφαλής" της ομάδας μας έχουν φέρει στο σημείο που ξεκινήσαμε και ακόμα πιο πίσω. Σε μια ομάδα που προσπαθεί με νύχια και δόντια να παραμείνει στην κατηγορία.
Το πιο τραγικό; Αυτό το πάνε-έλα των (τουλάχιστον) αμφίβολης αξίας τεχνικών αποτελεί το άλλοθι της κεφαλής.
Εμείς θέλαμε αλλα αυτοί δεν μπορούσαν. Αυτοί οι ποιοί ρε παιδιά; Ο καλύτερος, ο αιώνιος, ο προφέσορας, ο αμίλητος, αυτός που μιλούσε πολύ; Ποιός; Ποιός τους προσέλαβε, εγώ; Τελικά μήπως πρέπει να σοβαρευτούμε λιγάκι;
Γκρινιάζουν οι μεν για τον Κεχαγιά (λέμε ένα παράδειγμα) ο οποίος ήταν λίγος για την Ξάνθη. Γιατι οι προηγούμενοι μας "περίσσευαν"; Είχαν να προσφέρουν κάτι; Άν ναι γιατι έφυγαν; Αν όχι γιατι ήρθαν; Στην τελική έγινε οτιδήποτε σε αυτή την ομάδα τα τελευταία χρόνια βάση κάποιου σχεδίου;
Νομίζω πως κάποια στιγμή πρέπει να το πάρουμε απόφαση όλοι μας. Ή θα αποφασίσουμε (και κυρίως θα αποφασίσει η διοίκηση) να "επενδύσει" έναν προπονητή αξίας ο οποίος θα δουλέψει με στόχους σε βάθος χρόνου (και κατ επέκταση θα σταματήσει να παρέχει άλλοθι στην διοίκηση για την όποια κακή πορεία), ή θα πρέπει να συμβιβαστούμε με αυτή την κατάσταση των τελευταίων ετών, θα κλείνουμε τα μάτια, θα χτυπάμε παλαμάκια και θα φωνάζουμε αοξάρα στην κερκιδα περιμένοντας το μοιραίο. Προσωπικά προτιμώ το πρώτο σκηνικό. Εσείς;

Σας αφήνω με έναν προβληματισμό. Τελικά τί διαφορετικό είδαμε την Κυριακή, κόντρα στον ΠΑΟΚ; Να πρόλαβε, λέτε, ο Παράσχος να άλλαξε την ομάδα; Το σύστημα; Πάθιασε τους ποδοσφαιριστές; Τους πώρωσε; Έχει αλλάξει τόσο απο τον καιρό που χαντάκωσε τον εαυτό του στην προηγούμενη θητεία του; Απο το πέρασμα στον ΠΑΟΚ; Τον ΠΑΣ; Τον ΟΦΗ;
Μήπως τελικά η μόνη διαφορά ήταν η ομιλία του Πανόπουλου και η σχέση της με τα οικονομικά;
Για τα σφάλματα του αντίπαλου προπονητή μετα το 25' δεν θα μιλήσω...