Ακριβώς όπως το διαβάζετε. Δέν βλάπτει μόνο το τσιγάρο (όπως προειδοποιεί το υπουργείο υγείας) αλλα και ο αέρας. Ο κοπανιστός. Πιο συγκεκριμένα η υπερβολική δόση του. Σαν αυτή που δέχεται τον τελευταίο καιρό το μυαλό του Θοδωρή Βασιλακάκη.
Όπως με την υπερβολική δόση αέρα "σκάνε" τα λάστιχα των αυτοκινήτων, έτσι και με την περίσσεια δόση "αέρα" φουσκώνουν υπερβολικά τα μυαλά.
Κάτι οι εμφανίσεις του ποδοσφαιριστή στην προετοιμασία και τα φιλικά, λίγο η εμφάνιση στην πρώτη αγωνιστική, ήρθε να δέσει και η συνέντευξη του "τρισμέγιστου" και "υπερτεράστιου" που τον παρουσιάζει ως νέο Τοροσίδη...
Δεν χρειάζεται πολλά το μυαλό ενός 22χρονου για να πετάξει...
Όχι, δεν είναι κακό να κάνει κάποιος όνειρα. Χωρίς όνειρα δεν φτάνεις πουθενά.
Όμως το έχουμε ξαναδεί το σκηνικό με πάρα πολλά "ταλέντα" του ποδοσφαίρου μας που παρέμειναν απλά ταλέντα.
Προστατέψετε τον μικρό που έχει πολύ μεγάλες δυνατότητες. Γιατί μπορεί να τις έχει σε μεγάλο βαθμό, αλλα έχει και πολύ χτυπητές αδυναμίες στο παιχνίδι του. Αδυναμίες που (αν συνεχίσει η παρούσα κατάσταση) μπορεί να μην δουλευτούν σωστά.
Έκρυβε φόβο το παιχνίδι του Θοδωρή την Κυριακή. Ίσως υπερβολικό. Μπορεί να έφταιγε η εμφάνιση κόντρα στον ΠΑΟ. Κανείς δεν του έχει ζητήσει να παίζει πάντα έτσι. Το βασικό στοιχείο στη θέση του είναι το καθαρό μυαλό. Και αυτό του έλειψε. Μπορεί να έφταιξε το αντιαθλητικό παιχνίδι των αντιπάλων. Όμως ο Βασιλακάκης (και εδώ δεν θα συμφωνήσω με τους φίλους στο μπλόγκ) δεν ήταν ο κορυφαίος της Ξάνθης. Απλά επέπλευσε στη μετριότητα της ομάδας.
Θέλω να ελπίζω και να πιστεύω πως αυτό το παλικάρι θα κερδίσει πολλά απο έναν συμπαίκτη του. Που μπορεί να μην έλαμψε στο Κυριακάτικο ματς αλλα έδειξε τα στοιχεία που τον έκαναν αυτό που είναι. Ένας πολύ καλός χαφ.
Ο Ντέρεκ Μπόατεγκ έδειξε πως αν και θα πρέπει να τον υπολογίζουμε μετά το τέλος Σεπτέμβρη (ίσως και στα μέσα Οκτώβρη) έρχεται να προσδώσει μια διαφορετική λογική. Ήταν ο μοναδικός παίκτης που κινήθηκε για να πάρει την μπάλα απο τους συμπαίκτες του. Ο μόνος που είχε κατά νου να την κυκλοφορήσει γρήγορα. Είτε κάθετα (κατα κύριο λόγο) είτε διαγώνια με αρκετές μπαλιές στους Κατόγκο και Μαρσελίνιο. Ήταν αυτός που μιλούσε συνεχώς στους συμπαίκτες του, έδινε οδηγίες αλλά δεν δίστασε να παραδεχτεί τα λάθη του. Δεν είναι τυχαίο πως το μοναδικό ένα-δυο έξω απο την περιοχή του αντίπαλου ήταν δικό του. Κι ας μην βαστάνε τα πόδια...
Το σημαντικότερο; Ήταν αυτός που έδειξε το περισσότερο "πάθος" σε ένα ματς που οι συμπαίκτες του απλά "δεν το είχαν"...
Σε ένα ματς που ακόμα και ο πάγκος μας το φοβήθηκε.

Υ.Γ: Περαστικά αρχηγέ και γρήγορη επάνοδο!